De Grote Pimpernel behoort tot de Rozenfamilie. Waardplant voor het Pimpernelblauwtje. Zowel voor de rups als voeding en voor de vlinder als nectarbron. Er is ook een lage Kleine Pimpernel.
Bloei
Vanaf mei is er de Kleine en een maand later ook de Grote Pimpernel.
Leefplek
Enkele rivierdalen met hooilanden op een gemengde grond. Wegbermen met een redelijke hoeveelheid vocht zijn ook goed voor de Grote. De Kleine kan droge grazige standplaatsen verdragen. Vooral op kalkhoudende grond en in de duinen.
Areaal
Eurazië. Kleine Pimpernel wordt nog als aromatisch toekruid gebruikt in salades.
Naam
“Groot” en “Klein” is duidelijk genoeg. Maar het Middeleeuwse “Pimpernel” is dat niet zo. Vroeger werd de naam “Pimpinella” trouwens gebruikt voor de Bevernel waar het nu nog altijd de geslachtsnaam is.
De toevoeging “sanguisorba” betekent letterlijk “bloedslurpend”. Dan wordt het “officinalis” (“van de apotheek”) ook duidelijk wanneer oud medicinaal gebruik bij wondbehandeling herkend wordt.
Kenmerk
Overblijvende pollen vormende planten. De bladeren van de Grote Pimpernel zijn 3-7 delig geveerd. Het langwerpige deelblaadje met hartvormige voet en een lange steel is aan de onderzijde grijsgroen. De bladrand is gezaagd en er lopen veel zijnerven naar de centrale as.
Bij de Kleine Pimpernel zijn er aan het blad met korte steel veel meer deelblaadjes en deze zijn kort gesteeld en vrijwel rond. De plant is vrij laag en heeft een stevige penwortel.
De bloemen op lange vertakte stelen beginnen als een bol en groeien uit tot een compacte langere aar. De echte karmozijnrode bloempjes met een vierbladig bloemdek van de Grote Pimpernel zijn maar heel klein. Het geheel maakt een bruinrode indruk. Bij de Kleine zijn de bloempjes in de bolvorm roodachtig met veel groen.
Voor een lijst van alle tot nu toe verschenen plantbeschrijvingen:
Overzicht Nederlandse namen
Overzicht wetenschappelijke namen