Het Pijlkruid is een wat afwijkende eenling binnen de Waterweegbreefamilie. De hele familie behoort tot de Eenzaadlobbigen.
Bloei
In de zomertijd worden de ranke bloemen gevormd.
Leefplek
In vrij diep water van plas en watergang. Zoet en matig voedselrijk water is vereist en daar dus op de overgangszone van oevers. Zowel in stilstaand als in stromend water. Alle grondsoorten. Mijdt brak water.
Areaal
Noordelijk halfrond gematigde zone.
Naam
De vormen van de echte Pijlkruidbladeren zijn inderdaad helemaal “pijl-bladeren” en dat is dan ook de soortnaam “sagitti-folia” geworden. Daarbij is de geslachtsnaam ook nog “Sagittaria” (=”tot pijlen behorend”) en bij de Romeinen al “Sagitta” (=”pijl”). Wel heel nadrukkelijk dus deze benaming.
Kenmerk
Diepgroene overblijvende middelhoge planten. Een kruipende wortelstok (tot 1 m) helpt de plant zich te verbreiden. Daarnaast worden er in het najaar ook nog knollen aan het einde van de wortelstok gevormd.
Er zijn twee soorten bladeren, beide met een schedevoet. Onder water op de wortelrozet worden lange lintvormige bladeren gevormd. Ook komen er gesteelde bladeren boven het wateroppervlak uit. Eerst eirond drijvend blad met hartvormige voet. Later ook de karakteristieke pijlvormige opstaande bladeren. Des te hoger, des te meer pijl. De evenwijdige nerven wijken uiteen vanaf de aanhechting van de bladsteel. Naar voren en terug.
Aan de ronde bloemstengel komen boven elkaar kransen van elk drie bloemen. De manlijke bovenaan. De drietallige bloemen hebben hagelwitte kroonbladen met paarse voet. Veel paarse meeldraden. De onderste twee kransen zijn vrouwelijk. De alleronderste is ook vertakt. De bolronde vruchtjes zijn wat afgeplat.
Voor een lijst van alle tot nu toe verschenen plantbeschrijvingen:
Overzicht Nederlandse namen
Overzicht wetenschappelijke namen